Συνεπείς ματαιώσεις
Στενός ο δρόμος
που έφτιαξες σκηνοθετώντας
προορισμούς και αφετηρίες.
Ακατάλληλος για ραντεβού
ή για περπάτημα.
Και άντε να χωρέσει τώρα
τούτο το ανήσυχο
πλήθος σκιών
που στοιβάχτηκε
στο αδιέξοδο
της ασυνέπειάς σου.
Στενός ο δρόμος
που έφτιαξες σκηνοθετώντας
προορισμούς και αφετηρίες.
Ακατάλληλος για ραντεβού
ή για περπάτημα.
Και άντε να χωρέσει τώρα
τούτο το ανήσυχο
πλήθος σκιών
που στοιβάχτηκε
στο αδιέξοδο
της ασυνέπειάς σου.
Ξημερώνει πρωινό Σαββάτου
μα μέσα μου
είναι ακόμα Πέμπτη.
Δυο μέρες, τις έχασα
μες στα σκεπάσματά σου
αγνοούμενες
της νυχτερινής μας
κιβωτού.
Ίσως τις βρεις
να περισώνουν όνειρα
ξαγρυπνώντας
πλάι στους αστραγάλους σου.
Μια μέρα θα σε χάσω
(ζώντας ή πεθαίνοντας,
κανείς δεν ξέρει)
μα αν κάτι με γεμίζει λύπη
είναι στιγμές σαν κι αυτή,
όταν ακούω την καρδιά σου
να χτυπάει ατίθασα
και δεν μπορώ να τη χαϊδέψω.
(η) θάλασσα
θραύσμα θαυμάτων
θλιμμένων θέρετρο
θεριών θανατωμένων θύμηση
(της) θάλασσας θύμηση
θεριών θλιμμένων
θέρετρο θαυμάτων
θανατωμένων θραύσμα
(ω) θάλασσα θεριών
θανατωμένων θέρετρο
θραύσμα θλιμμένων
θύμηση θαυμάτων
Ξεκίνησε η εποχή του τρύγου,
ακούω να λένε απ’ το πρωί.
Δεν ξέρω γιατί λυπάμαι· ίσως
που η συγκομιδή των ανθρώπων
γίνεται καταχείμωνο
– άντε αρχές άνοιξης
και φέτος
κανείς δεν βρέθηκε να με μαζέψει.