Μέσα στην αφέγγαρη νύχτα της
ένας διάφανος υγρός μετεωρίτης
πρόβαλε στους δακρυϊκούς αδένες
των μελαγχολικών της ματιών
διέγραψε μια σύντομη τροχιά
στον τρυφερό ουράνιο θόλο
λίγο πάνω από το δεξί μάγουλο
και ύστερα απότομα βυθίστηκε
στα σκασμένα της χείλη.
Μέσα στην αφέγγαρη νύχτα μου
σήκωσα το βλέμμα — μια λάμψη
διέσχιζε το έρεβος απ’ άκρη σ’ άκρη.
Με κοίταξε ατάραχη.
Έκανα μιαν ευχή.
έχειςυπολογίσειποτέ
στα πόσα μίλια παύεις να ‘σαι μόνος
κι αρχίζεις να είσαι θάλασσα;
Το πρόβλημα εξαρχής ήταν
ότι ρίχναμε τίτλους τέλους
κάθε φορά που έπρεπε
να υψώσουμε υπέρτιτλους αρχών.
* ή αλλιώς… ασκήσεις κοινωνικής θεατρολογίας πάνω στο αξιακό πάλκο
Ακούω τις λέξεις σου
κάθε φορά που μες στο πλήθος ψιθυρίζεις και
σφίγγεις τα δόντια σου για τις φωνές που σώπασαν
κι όλο βυθίζεσαι
κι όλο φάρους βυθίζεις
μα τα λόγια σου φλέγονται – εγώ φλέγομαι ολόκληρη
κι όλο τον κόσμο κάνω στάχτη μες στο βλέμμα σου – χάθηκα
μέσα στο σούρουπο
που γλίστρησε απ’ τις γρίλιες και χαϊδεύει το δέρμα σου.
Νιώθω – μη φανταστείς στιγμή ότι δεν νιώθω
την οδύνη που κρατάει νηφάλιες τις νύχτες σου
καθώς σκορπίζεις τη μνήμη στο κρεβάτι
και μία μία νανουρίζεις τις λύπες σου.
Σε βλέπω να χάνεσαι
μα εσύ μου δείχνεις
πως χάνεται η ζωή μας μες στις άθραυστες κλεψύδρες
μου δείχνεις την άμμο να κυλάει αδιάκοπα – αδίστακτα
όσο γύρω μας ο φόβος γυρίζει τις πυξίδες
μα στην άκρη των χειλιών σου κρατάς
μια προσομοίωση θανάτου για κάθε άθραυστη σύμβαση
μι’ ανάσα σου – με μιαν ανάσα
το τζάμι της κλεψύδρας θα γίνει κομμάτια
μα δεν είναι θάνατος – όχι
δεν είναι θάνατος η ζωή
που ξεχύνεται στην άβυσσο του κόσμου σου
κοιτάζω πίσω στα συντρίμμια
μια ουτοπία ανθίζει στον μαρασμό των φόβων σου.
Στενός ο δρόμος
που έφτιαξες σκηνοθετώντας
προορισμούς και αφετηρίες.
Ακατάλληλος για ραντεβού
ή για περπάτημα.
Και άντε να χωρέσει τώρα
τούτο το ανήσυχο
πλήθος σκιών
που στοιβάχτηκε
στο αδιέξοδο
της ασυνέπειάς σου.
Ξημερώνει πρωινό Σαββάτου
μα μέσα μου
είναι ακόμα Πέμπτη.
Δυο μέρες, τις έχασα
μες στα σκεπάσματά σου
αγνοούμενες
της νυχτερινής μας
κιβωτού.
Ίσως τις βρεις
να περισώνουν όνειρα
ξαγρυπνώντας
πλάι στους αστραγάλους σου.
Μια μέρα θα σε χάσω
(ζώντας ή πεθαίνοντας,
κανείς δεν ξέρει)
μα αν κάτι με γεμίζει λύπη
είναι στιγμές σαν κι αυτή,
όταν ακούω την καρδιά σου
να χτυπάει ατίθασα
και δεν μπορώ να τη χαϊδέψω.
