Γ. Δ. Σέρμυντ

Το πρόβλημα εξαρχής ήταν
ότι ρίχναμε τίτλους τέλους
κάθε φορά που έπρεπε
να υψώσουμε υπέρτιτλους αρχών.

* ή αλλιώς… ασκήσεις κοινωνικής θεατρολογίας πάνω στο αξιακό πάλκο

Στενός ο δρόμος
που έφτιαξες σκηνοθετώντας
προορισμούς και αφετηρίες.

Ακατάλληλος για ραντεβού
ή για περπάτημα.

Και άντε να χωρέσει τώρα
τούτο το ανήσυχο
πλήθος σκιών
που στοιβάχτηκε
στο αδιέξοδο
της ασυνέπειάς σου.

Ξημερώνει πρωινό Σαββάτου
μα μέσα μου
είναι ακόμα Πέμπτη.
Δυο μέρες, τις έχασα
μες στα σκεπάσματά σου

αγνοούμενες
της νυχτερινής μας
κιβωτού.

Ίσως τις βρεις
να περισώνουν όνειρα
ξαγρυπνώντας
πλάι στους αστραγάλους σου.

Μια μέρα θα σε χάσω
(ζώντας ή πεθαίνοντας,
κανείς δεν ξέρει)

μα αν κάτι με γεμίζει λύπη
είναι στιγμές σαν κι αυτή,
όταν ακούω την καρδιά σου
να χτυπάει ατίθασα
και δεν μπορώ να τη χαϊδέψω.